Door Pauline Maas werd ik uitgenodigd om een #Blimage te schrijven. Blimage is een samenvoegsel van de woorden blog en image en is bedoeld om mensen in het onderwijs over te halen om wat vaker te bloggen en hun ervaringen te delen. Het idee is in Nederland geïntroduceerd door Frans Droog. Hoe werkt het? Iemand stuurt je een afbeelding en daagt je uit om hierover een onderwijs-gerelateerde blogpost te schrijven. Het is een leuke en creatieve manier om mensen uit het onderwijs te laten nadenken over hun eigen praktijk en ervaringen en deze te delen met anderen. Inmiddels zijn er al heel wat Blimages geschreven.
Deze foto van een prachtig oud Volkswagenbusje, met roze surfplanken op het dak, ergens op een warm Antilliaans eiland, kreeg ik van Pauline toegestuurd. Pauline heeft de afgelopen twee maanden les gegeven op de Nederlandse Antillen. Een prachtige ervaring om in een totaal andere omgeving aan de slag te kunnen met jongeren rondom mediawijsheid en programmeren. Wel ontzettend stoer om twee maanden gezin, familie, school, huis en bedrijf achter te laten om je droom na te streven.
Voordat Pauline vertrok naar de Antillen zijn we twee keer samen op reis geweest. Dat had te maken met een interessante klus die ik had gekregen. Een educatieve uitgever vroeg me een rapport te schrijven over de stand van zaken rondom programmeren in het basisonderwijs. Hoe denken leerkrachten erover, welke materialen zijn er beschikbaar, hoe zou je dit aan moeten pakken, wat zouden leerlingen aangeboden moeten krijgen en zo nog wat meer vragen. Ik heb daar een exploratie naar gedaan en mijn bevindingen op papier gezet. De vervolgvraag was of ik eens in het buitenland wilde gaan kijken hoe de stand van zaken daar was. Gekozen werd voor Engeland en Estland omdat in deze beide landen programmeren een verplicht onderdeel is van het curriculum. Pauline bood aan om mee te gaan en zo reisden we in april 2015 naar Tallinn, de hoofdstad van Estland. Op dat moment wist ik weinig over Estland behalve dat het een voormalige Sovjet-republiek was en dat het samen met Letland en Litouwen bij de Baltische staten hoorde. Vooraf heb ik de documentaire van VPRO Tegenlicht bekeken: E-stonia, een land als een start-up
Estland bleek een land van uitersten. Waar je ook was in Tallinn, overal had je goede, gratis, wifi (zonder registratie toegankelijk). Daarentegen bestond het open vervoer voor een groot deel uit oude trolleybussen, vaak met baboesjka’s achter het stuur die geen woord Engels spraken. Pauline en ik hebben scholen bezocht, met de Estse variant van Kennisnet kennis gemaakt, een uitgever van educatieve filmpjes rondom robotica voor kinderen ontmoet en ontzettend veel nieuwe ervaringen opgedaan. Wist je bijvoorbeeld dat het maandsalaris van een leerkracht in Estland ongeveer 700 euro bedraagt? Dat er geen leerplicht of inspectie is maar dat iedereen naar school gaat omdat het de kans is om naar de universiteit te gaan en het beter te krijgen. Ook is het voor veel Esten het ultieme doel om een keer deel te nemen aan het nationale songfestival op het Songfestivalterrein in Tallinn. Kinderen krijgen daarom op school ook veel lessen op het gebied van muziek en (volks)dans. Een mooie ervaring om met Estse leerkrachten te kunnen praten over het onderwijs in Estland en Nederland en over leren programmeren in het bijzonder. Leren programmeren maakt in Estland inderdaad deel uit van het curriculum. Het is voor scholen echter niet verplicht om het curriculum te volgen.
Een maand later waren Pauline en ik samen in Otterbourne, in de buurt van Southampton in het Verenigd Koninkrijk. Een compleet andere situatie waarbij programmeren inderdaad deel uitmaakte van het curriculum. Waarbij sowieso veel geregeld en min of meer verplicht was binnen het onderwijs. We hebben een aantal lessen Scratch bijgewoond gegeven door een bevlogen vakleerkracht. Een totaal andere situatie dan onze eerdere ervaringen in Estland. Waar men in Estland zei opdrachten zo vrij mogelijk te laten omdat er behoefte was aan verschillende soorten mensen voor verschillende taken, was in Engeland alles vrij strak geregeld.
Dit soort reizen wordt soms naar mijn idee ten onrechte als snoepreis beschouwd. Mij helpt het om mijn horizon te verbreden, om zaken in een breder perspectief te kunnen plaatsen, om het eens anders aan te pakken, om out-of-the-box te kunnen denken. Door mijn werk mag ik regelmatig een kijkje nemen op een school, zowel in Nederland als daarbuiten. Dat ervaar ik als een enorme verrijking. Ik zou het iedere leerkracht gunnen om eens een andere school te bezoeken en zo je horizon te verbreden.
Dank voor je uitnodiging voor #blimage Pauline. Graag wil ik Louis Hilgers, Saskia Veldhuis en Anne-Marie de la Cousine uitdagen om ook een #blimage te schrijven. Hierbij twee inspiratieplaatjes voor jullie. Succes!
Tessa, wat een inspirerend verhaal. Met plezier heb ik gelezen hoe jij samen met Pauline op reis was. Wat jammer dat niet meer docenten dit kunnen doen. Maar jij kan er gelukkig heel inspirerend over schrijven. En ik ben het zó met je eens dat het zo stoer van Pauline is om 2 maanden Nederland achter zich te laten. Echt, jullie zijn twee (onderwijs)toppers!